Job 3

After this opened Job his mouth, and cursed his day.

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

And Job spake, and said,

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived.

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine upon it.

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell upon it; let the blackness of the day terrify it.

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

As for that night, let darkness seize upon it; let it not be joined unto the days of the year, let it not come into the number of the months.

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

Lo, let that night be solitary, let no joyful voice come therein.

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day:

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

Because it shut not up the doors of my mother's womb, nor hid sorrow from mine eyes.

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly?

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck?

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest,

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

With kings and counsellors of the earth, which built desolate places for themselves;

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

Or with princes that had gold, who filled their houses with silver:

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

The small and great are there; and the servant is free from his master.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

Wherefore is light given to him that is in misery, and life unto the bitter in soul;

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

Which long for death, but it cometh not; and dig for it more than for hid treasures;

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

Why is light given to a man whose way is hid, and whom God hath hedged in?

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

For my sighing cometh before I eat, and my roarings are poured out like the waters.

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

For the thing which I greatly feared is come upon me, and that which I was afraid of is come unto me.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”