Job 17

Souf mwen prèt pou koupe. Mwen pa lwen mouri. Se pou simityè ase mwen bon.

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Kote m' vire, se moun k'ap pase m' nan betiz. Vye pawòl jouman yo enpoze m' dòmi.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Ou mèt kwè m', Bondye! Se ou menm ankò ki pou bay garanti pou mwen. M' pa gen pesonn lòt ki ka tope ak yo.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Ou fèmen lespri yo pou yo pa konprann. Pa kite yo gen rezon sou mwen.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Pawòl la di: Yon moun ap fè gwo fèt pou zanmi l', epi pitit li yo ap mouri grangou anndan lakay li.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Yo fè koze sou mwen nan pèp la. Yo vin krache nan figi m'!

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Mwen sitèlman nan lapenn, m' pa ka louvri je m'. Mwen fin tounen zo ak po. Ata lonbraj mwen pa fè!

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Moun k'ap mache dwat yo sezi lè yo wè sa. Inonsan yo fin debòde sou mechan an ki vire do bay Bondye.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Moun k'ap mennen yon vi dwat, se yo ki gen rezon. Sa ki pa mete men yo nan ankenn move zafè kanpe pi rèd sou pozisyon yo.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Nou tout mèt vin kanpe devan m', mwen p'ap jwenn yonn ladan nou ki gen bon konprann.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Mwen fin viv! Tout plan m' te gen nan tèt mwen kraze. Mwen pa gen ankenn espwa ankò.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Yo pretann lannwit se lajounen. Lè fènwa, yo di limyè a pa lwen.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Se lanmò m'ap tann. Se al kouche nan simityè ki sèl espwa m'.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Mwen di tonm lan ou se papa m'. Mwen di vèmen ki pral manje m' yo: nou se manman m' ak sè m'.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Kote ki gen espwa pou mwen ankò? Ki moun ki wè yon bon lavi pou mwen ankò?

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Lè m'a mouri, lè m'a fin desann nan peyi kote mò yo ye a, èske m'a ka pote espwa m' yo ansanm avè m'?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”