Job 3

Danach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte seinen Tag.

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

Und Hiob hob an und sprach:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Es verschwinde der Tag, an dem ich geboren wurde, und die Nacht, welche sprach: Ein Knäblein ist empfangen!

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Jener Tag sei Finsternis! nicht frage Gott nach ihm droben, und nicht erglänze über ihm das Licht!

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Finsternis und Todesschatten mögen ihn einlösen, Gewölk lagere sich über ihm, es schrecken ihn Tagesverfinsterungen!

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Jene Nacht, Dunkel ergreife sie; sie freue sich nicht unter den Tagen des Jahres, in die Zahl der Monde komme sie nicht!

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Siehe, jene Nacht sei unfruchtbar, es trete kein Jubel in sie ein!

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Verwünschen mögen sie die Verflucher des Tages, die fähig sind, den Leviathan aufzureizen!

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Verfinstert seien die Sterne ihrer Dämmerung; sie harre auf Licht, und da sei keines; und nicht schaue sie die Wimpern der Morgenröte!

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

Denn sie hat die Pforte meines Mutterschoßes nicht verschlossen und Mühsal nicht verborgen vor meinen Augen. -

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

Warum starb ich nicht von Mutterleibe an, kam aus dem Schoße hervor und verschied?

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

Weshalb kamen Knie mir entgegen, und wozu Brüste, daß ich sog?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Denn jetzt würde ich liegen und rasten, ich würde schlafen: dann hätte ich Ruhe, -

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

mit Königen und Räten der Erde, welche sich verödete Plätze erbauten,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

oder mit Fürsten, die Gold hatten, die ihre Häuser mit Silber füllten;

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

oder, gleich einer verborgenen Fehlgeburt, wäre ich nicht da, gleich Kindern, die das Licht nicht erblickt haben.

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

Dort lassen die Bösen ab vom Toben, und dort ruhen die an Kraft Erschöpften,

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

rasten die Gefangenen allesamt, hören nicht die Stimme des Treibers.

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

Der Kleine und der Große, dort sind sie gleich, und der Knecht ist frei von seinem Herrn.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

Warum gibt er dem Mühseligen Licht, und Leben denen, die bitterer Seele sind;

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

die auf den Tod harren, und er ist nicht da, und die nach ihm graben, mehr als nach verborgenen Schätzen;

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

die sich freuen bis zum Jubel, Wonne haben, wenn sie das Grab finden; -

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

dem Manne, dessen Weg ihm verborgen ist, und den Gott eingeschlossen hat ringsum?

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

Denn gleich meinem Brote kommt mein Seufzen, und wie Wasser ergießt sich mein Gestöhn.

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

Denn ich fürchtete einen Schrecken, und er traf mich, und vor dem mir bangte, das kam über mich.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Ich war nicht ruhig, und ich rastete nicht und ruhte nicht, da kam das Toben.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.