Job 4

Eliphaz de Théman prit la parole et dit:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Si nous osons ouvrir la bouche, en seras-tu peiné? Mais qui pourrait garder le silence?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Voici, tu as souvent enseigné les autres, Tu as fortifié les mains languissantes,

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, Tu as affermi les genoux qui pliaient.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Et maintenant qu'il s'agit de toi, tu faiblis! Maintenant que tu es atteint, tu te troubles!

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Ta crainte de Dieu n'est-elle pas ton soutien? Ton espérance, n'est-ce pas ton intégrité?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Cherche dans ton souvenir: quel est l'innocent qui a péri? Quels sont les justes qui ont été exterminés?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Pour moi, je l'ai vu, ceux qui labourent l'iniquité Et qui sèment l'injustice en moissonnent les fruits;

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Ils périssent par le souffle de Dieu, Ils sont consumés par le vent de sa colère,

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Le rugissement des lions prend fin, Les dents des lionceaux sont brisées;

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Le lion périt faute de proie, Et les petits de la lionne se dispersent.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Une parole est arrivée furtivement jusqu'à moi, Et mon oreille en a recueilli les sons légers.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Au moment où les visions de la nuit agitent la pensée, Quand les hommes sont livrés à un profond sommeil,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

Je fus saisi de frayeur et d'épouvante, Et tous mes os tremblèrent.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Un esprit passa près de moi.... Tous mes cheveux se hérissèrent....

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Une figure d'un aspect inconnu était devant mes yeux, Et j'entendis une voix qui murmurait doucement:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

L'homme serait-il juste devant Dieu? Serait-il pur devant celui qui l'a fait?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Si Dieu n'a pas confiance en ses serviteurs, S'il trouve de la folie chez ses anges,

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d'argile, Qui tirent leur origine de la poussière, Et qui peuvent être écrasés comme un vermisseau!

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

Du matin au soir ils sont brisés, Ils périssent pour toujours, et nul n'y prend garde;

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Le fil de leur vie est coupé, Ils meurent, et ils n'ont pas acquis la sagesse.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’