Job 7

Le sort de l'homme sur la terre est celui d'un soldat, Et ses jours sont ceux d'un mercenaire.

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

Comme l'esclave soupire après l'ombre, Comme l'ouvrier attend son salaire,

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

Ainsi j'ai pour partage des mois de douleur, J'ai pour mon lot des nuits de souffrance.

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? quand finira la nuit? Et je suis rassasié d'agitations jusqu'au point du jour.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s'évanouissent: plus d'espérance!

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

L'oeil qui me regarde ne me regardera plus; Ton oeil me cherchera, et je ne serai plus.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

Comme la nuée se dissipe et s'en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas;

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu'il habitait ne le connaîtra plus.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

C'est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l'angoisse de mon coeur, Je me plaindrai dans l'amertume de mon âme.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

C'est alors que tu m'effraies par des songes, Que tu m'épouvantes par des visions.

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

Ah! je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

Je les méprise!... je ne vivrai pas toujours... Laisse-moi, car ma vie n'est qu'un souffle.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l'éprouves à tous les instants?

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

Quand cesseras-tu d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n'oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.