Job 3

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

[] Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

“Doğduğum gün yok olsun, ‘Bir oğul doğdu’ denen gece yok olsun!

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Karanlığa bürünsün o gün, Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, Üzerine ışık doğmasın.

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, Bulut çöksün üzerine; Işığını karanlık söndürsün.

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Zifiri karanlık yutsun o geceyi, Yılın günleri arasında sayılmasın, Aylardan hiçbirine girmesin.

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Kısır olsun o gece, Sevinç sesi duyulmasın içinde.

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Günleri lanetleyenler, Livyatan’ı uyandırmaya hazır olanlar, O günü lanetlesin.

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

Akşamının yıldızları kararsın, Boş yere aydınlığı beklesin, Tan atışını görmesin.

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

“Neden doğarken ölmedim, Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Neden beni dizler, Emeyim diye memeler karşıladı?

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, Uyuyup dinlenmiş olurdum;

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Evlerini gümüşle dolduran Altın sahibi önderlerle birlikte.

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

Neden düşük bir çocuk gibi, Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

Orada kötüler kargaşayı bırakır, Yorgunlar rahat eder.

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

Tutsaklar huzur içinde yaşar, Angaryacının sesini duymazlar.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

Küçük de büyük de oradadır, Köle efendisinden özgürdür.

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

“Niçin sıkıntı çekenlere ışık, Acı içindekilere yaşam verilir?

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

[] Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, Onu define arar gibi ararlar;

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

Mezara kavuşunca Neşeden coşar, sevinç bulurlar.

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, Çevresini Tanrı’nın çitle çevirdiği kişiye?

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, Su gibi dökülmekte feryadım.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Korktuğum, Çekindiğim başıma geldi.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, Yalnız kargaşa var.”