Job 3

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

Därefter upplät Job sin mun och förbannade sin födelsedag;

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Job tog till orda och sade:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

 Må den dag utplånas, på vilken jag föddes,  och den natt som sade: »Ett gossebarn är avlat.»

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

 Må den dagen vändas i mörker,  må Gud i höjden ej fråga efter den  och intet dagsljus lysa däröver.

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

 Mörkret och dödsskuggan börde den åter,  molnen lägre sig över den;  förskräcke den allt som kan förmörka en dag.

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

 Den natten må gripas av tjockaste mörker;  ej må den få fröjda sig bland årets dagar,  intet rum må den finna inom månadernas krets.

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

 Ja, ofruktsam blive den natten,  aldrig höje sig jubel under den.

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

 Må den förbannas av dem som besvärja dagar,  av dem som förmå mana upp Leviatan.

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

 Må dess grynings stjärnor förmörkas,  efter ljus må den bida, utan att det kommer,  morgonrodnadens ögonbryn må den aldrig få se;

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

 eftersom den ej tillslöt dörrarna till min moders liv,  ej lät olyckan förbliva dold för mina ögon.

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

 Varför fick jag ej dö strax i modersskötet,  förgås vid det jag kom ut ur min moders liv?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

 Varför funnos knän mig till mötes,  och varför bröst, där jag fick di?

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

 Hade så icke skett, låge jag nu i ro,  jag finge då sova, jag njöte då min vila,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

 vid sidan av konungar och rådsherrar i landet,  män som byggde sig palatslika gravar,

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

 ja, vid sidan av furstar som voro rika på guld  och hade sina hus uppfyllda av silver;

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

 eller vore jag icke till, lik ett nedgrävt foster,  lik ett barn som aldrig fick se ljuset.

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

 Där hava ju de ogudaktiga upphört att rasa,  där få de uttröttade komma till vila;

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

 där hava alla fångar fått ro,  de höra där ingen pådrivares röst.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

 Små och stora äro där varandra lika,  trälen har där blivit fri ifrån sin herre.

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

 Varför skulle den olycklige skåda ljuset?  Ja, varför gives liv åt dem som plågas så bittert,

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

 åt dem som vänta efter döden, utan att den kommer,  och spana därefter mer än efter någon skatt,

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

 åt dem som skulle glädjas -- ja, intill jubel --  och fröjda sig, allenast de funne sin grav;

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

 varför åt en man vilkens väg är höljd i mörker,  åt en man så kringstängd av Gud?

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

 Suckan har ju blivit mitt dagliga bröd,  och såsom vatten strömma mina klagorop.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

 ty det som ingav mig förskräckelse, det drabbar mig nu,  och vad jag fruktade för, det kommer över mig.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

 Jag får ingen rast, ingen ro, ingen vila;  ångest kommer över mig.