Job 7

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

militia est vita hominis super terram et sicut dies mercennarii dies eius

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

sicut servus desiderat umbram et sicut mercennarius praestolatur finem operis sui

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

sic et ego habui menses vacuos et noctes laboriosas enumeravi mihi

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

si dormiero dico quando consurgam et rursum expectabo vesperam et replebor doloribus usque ad tenebras

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

induta est caro mea putredine et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur et consumpti sunt absque ulla spe

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

memento quia ventus est vita mea et non revertetur oculus meus ut videat bona

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

nec aspiciet me visus hominis oculi tui in me et non subsistam

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

sicut consumitur nubes et pertransit sic qui descenderit ad inferos non ascendet

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

nec revertetur ultra in domum suam neque cognoscet eum amplius locus eius

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

quapropter et ego non parcam ori meo loquar in tribulatione spiritus mei confabulabor cum amaritudine animae meae

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

numquid mare sum ego aut cetus quia circumdedisti me carcere

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

si dixero consolabitur me lectulus meus et relevabor loquens mecum in strato meo

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

terrebis me per somnia et per visiones horrore concuties

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

quam ob rem elegit suspendium anima mea et mortem ossa mea

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

desperavi nequaquam ultra iam vivam parce mihi nihil enim sunt dies mei

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

quid est homo quia magnificas eum aut quia ponis erga eum cor tuum

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

visitas eum diluculo et subito probas illum

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

usquequo non parces mihi nec dimittis me ut gluttiam salivam meam

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

peccavi quid faciam tibi o custos hominum quare posuisti me contrarium tibi et factus sum mihimet ipsi gravis

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.

cur non tolles peccatum meum et quare non auferes iniquitatem meam ecce nunc in pulvere dormiam et si mane me quaesieris non subsistam