Job 6

Ijob respondis kaj diris:

Y RESPONDIÓ Job y dijo:

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

¡Oh si pesasen al justo mi queja y mi tormento, Y se alzasen igualmente en balanza!

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Porque pesaría aquél más que la arena del mar: Y por tanto mis palabras son cortadas.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Porque las saetas del Todopoderoso están en mí, Cuyo veneno bebe mi espíritu; Y terrores de Dios me combaten.

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

¿Acaso gime el asno montés junto á la hierba? ¿Muge el buey junto á su pasto?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

¿Comeráse lo desabrido sin sal? ¿Ó habrá gusto en la clara del huevo?

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Las cosas que mi alma no quería tocar, Por los dolores son mi comida.

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

¡Quién me diera que viniese mi petición, Y que Dios me otorgase lo que espero;

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Y que pluguiera á Dios quebrantarme; Que soltara su mano, y me deshiciera!

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Y sería aún mi consuelo, Si me asaltase con dolor sin dar más tregua, Que yo no he escondido las palabras del Santo.

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

¿Cuál es mi fortaleza para esperar aún? ¿Y cuál mi fin para dilatar mi vida?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

¿Es mi fortaleza la de las piedras? ¿Ó mi carne, es de acero?

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

¿No me ayudo cuanto puedo, Y el poder me falta del todo?

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

El atribulado es consolado de su compañero: Mas hase abandonado el temor del Omnipotente.

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Mis hermanos han mentido cual arroyo: Pasáronse como corrientes impetuosas,

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

Que están escondidas por la helada, Y encubiertas con nieve;

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

Que al tiempo del calor son deshechas, Y en calentándose, desaparecen de su lugar;

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

Apártanse de la senda de su rumbo, Van menguando y piérdense.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Miraron los caminantes de Temán, Los caminantes de Saba esperaron en ellas:

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Mas fueron avergonzados por su esperanza; Porque vinieron hasta ellas, y halláronse confusos.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Ahora ciertamente como ellas sois vosotros: Que habéis visto el tormento, y teméis.

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

¿Os he dicho yo: Traedme, Y pagad por mí de vuestra hacienda;

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Y libradme de la mano del opresor, Y redimidme del poder de los violentos?

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Enseñadme, y yo callaré: Y hacedme entender en qué he errado.

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

¡Cuán fuertes son las palabras de rectitud! Mas ¿qué reprende el que reprende de vosotros?

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

¿Pensáis censurar palabras, Y los discursos de un desesperado, que son como el viento?

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

También os arrojáis sobre el huérfano, Y hacéis hoyo delante de vuestro amigo.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Ahora pues, si queréis, mirad en mí, Y ved si miento delante de vosotros.

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Tornad ahora, y no haya iniquidad; Volved aún á considerar mi justicia en esto.

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?

¿Hay iniquidad en mi lengua? ¿No puede mi paladar discernir las cosas depravadas?