Job 7

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjame, pues que mis días son vanidad.

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.