Job 7

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

Porventura não tem o homem duro serviço sobre a terra? E não são os seus dias como os do jornaleiro?

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

Como o escravo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

assim se me deram meses de escassez, e noites de aflição se me ordenaram.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

Havendo-me deitado, digo: Quando me levantarei? Mas comprida é a noite, e farto-me de me revolver na cama até a alva.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

A minha carne se tem vestido de vermes e de torrões de pó; a minha pele endurece, e torna a rebentar-se.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e chegam ao fim sem esperança.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

Lembra-te de que a minha vida é um sopro; os meus olhos não tornarão a ver o bem.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

Os olhos dos que agora me veem não me verão mais; os teus olhos estarão sobre mim, mas não serei mais.

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

Tal como a nuvem se desfaz e some, aquele que desce à sepultura nunca tornará a subir.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

Nunca mais tornará à sua casa, nem o seu lugar o conhecerá mais.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

Por isso não reprimirei a minha boca; falarei na angústia do meu espírito, queixar-me-ei na amargura da minha alma.

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

Sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas uma guarda?

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

Quando digo: Confortar-me-á a minha cama, meu leito aliviará a minha queixa,

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

então me espantas com sonhos, e com visões me atemorizas;

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

de modo que eu escolheria antes a estrangulação, e a morte do que estes meus ossos.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

A minha vida abomino; não quero viver para sempre; retira-te de mim, pois os meus dias são vaidade.

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

Que é o homem, para que tanto o engrandeças, e ponhas sobre ele o teu pensamento,

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

e cada manhã o visites, e cada momento o proves?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

Até quando não apartarás de mim a tua vista, nem me largarás, até que eu possa engolir a minha saliva?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

Se peco, que te faço a ti, ó vigia dos homens? Por que me fizeste alvo dos teus dardos? Por que a mim mesmo me tornei pesado?

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.

Por que me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? Pois agora me deitarei no pó; tu me buscarás, porém eu não serei mais.