Job 4

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.