Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".