Job 16

Ijob respondis kaj diris:

Allora Giobbe rispose e disse:

Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

"Di cose come codeste, ne ho udite tante! Siete tutti dei consolatori molesti!

Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

Non ci sarà egli una fine alle parole vane? Che cosa ti provoca a rispondere?

Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

Anch’io potrei parlare come voi, se voi foste al posto mio; potrei mettere assieme delle parole contro a voi e su di voi scrollare il capo;

Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

potrei farvi coraggio con la bocca; e il conforto delle mie labbra vi calmerebbe.

Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

Se parlo, il mio dolore non ne sarà lenito; e se cesso di parlare, che sollievo ne avrò?

Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

Ora, purtroppo, Dio m’ha ridotto senza forze, ha desolato tutta la mia casa;

Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

m’ha coperto di grinze e questo testimonia contro a me, la mia magrezza si leva ad accusarmi in faccia.

Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

La sua ira mi lacera, mi perseguita, digrigna i denti contro di me. Il mio nemico aguzza gli occhi su di me.

Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

Apron larga contro a me la bocca, mi percuoton per obbrobrio le guance, si metton tutt’insieme a darmi addosso.

Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

Iddio mi dà in balìa degli empi, mi getta in mano dei malvagi.

Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

Vivevo in pace, ed egli m’ha scosso con violenza, m’ha preso per la nuca, m’ha frantumato, m’ha posto per suo bersaglio.

Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

I suoi arcieri mi circondano, egli mi trafigge i reni senza pietà, sparge a terra il mio fiele.

Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

Apre sopra di me breccia su breccia, mi corre addosso come un guerriero.

Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

Mi son cucito un cilicio sulla pelle, ho prostrato la mia fronte nella polvere.

Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

Il mio viso è rosso di pianto, e sulle mie palpebre si stende l’ombra di morte.

Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

Eppure, le mie mani non commisero mai violenza, e la mia preghiera fu sempre pura.

Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

O terra, non coprire il mio sangue, e non vi sia luogo ove si fermi il mio grido!

Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

Già fin d’ora, ecco, il mio Testimonio è in cielo, il mio Garante è nei luoghi altissimi.

Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

Gli amici mi deridono, ma a Dio si volgon piangenti gli occhi miei;

Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

sostenga egli le ragioni dell’uomo presso Dio, le ragioni del figliuol d’uomo contro i suoi compagni!

Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.

Poiché, pochi anni ancora, e me ne andrò per una via senza ritorno.