Psalms 102

Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Prière d'un malheureux, lorsqu'il est abattu et qu'il répand sa plainte devant l'Eternel. Eternel, écoute ma prière, Et que mon cri parvienne jusqu'à toi!

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Ne me cache pas ta face au jour de ma détresse! Incline vers moi ton oreille quand je crie! Hâte-toi de m'exaucer!

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Car mes jours s'évanouissent en fumée, Et mes os sont enflammés comme un tison.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Mon coeur est frappé et se dessèche comme l'herbe; J'oublie même de manger mon pain.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Mes gémissements sont tels Que mes os s'attachent à ma chair.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Je ressemble au pélican du désert, Je suis comme le chat-huant des ruines;

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Je n'ai plus de sommeil, et je suis Comme l'oiseau solitaire sur un toit.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Chaque jour mes ennemis m'outragent, Et c'est par moi que jurent mes adversaires en fureur.

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Je mange la poussière au lieu de pain, Et je mêle des larmes à ma boisson,

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

A cause de ta colère et de ta fureur; Car tu m'as soulevé et jeté au loin.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Mes jours sont comme l'ombre à son déclin, Et je me dessèche comme l'herbe.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Mais toi, Eternel! tu règnes à perpétuité, Et ta mémoire dure de génération en génération.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Tu te lèveras, tu auras pitié de Sion; Car le temps d'avoir pitié d'elle, Le temps fixé est à son terme;

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Car tes serviteurs en aiment les pierres, Ils en chérissent la poussière.

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Alors les nations craindront le nom de l'Eternel, Et tous les rois de la terre ta gloire.

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Oui, l'Eternel rebâtira Sion, Il se montrera dans sa gloire.

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

Il est attentif à la prière du misérable, Il ne dédaigne pas sa prière.

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Que cela soit écrit pour la génération future, Et que le peuple qui sera créé célèbre l'Eternel!

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Car il regarde du lieu élevé de sa sainteté; Du haut des cieux l'Eternel regarde sur la terre,

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

Pour écouter les gémissements des captifs, Pour délivrer ceux qui vont périr,

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Afin qu'ils publient dans Sion le nom de l'Eternel, Et ses louanges dans Jérusalem,

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

Quand tous les peuples s'assembleront, Et tous les royaumes, pour servir l'Eternel.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Il a brisé ma force dans la route, Il a abrégé mes jours.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Je dis: Mon Dieu, ne m'enlève pas au milieu de mes jours, Toi, dont les années durent éternellement!

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Tu as anciennement fondé la terre, Et les cieux sont l'ouvrage de tes mains.

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Ils périront, mais tu subsisteras; Ils s'useront tous comme un vêtement; Tu les changeras comme un habit, et ils seront changés.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Mais toi, tu restes le même, Et tes années ne finiront point.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

Les fils de tes serviteurs habiteront leur pays, Et leur postérité s'affermira devant toi.