Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Brudt er min Ånd, mine Dage slukt, og Gravene venter mig;

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

visselig, Spot er min Del, og bittert er, hvad mit Øje må skue.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Stil Sikkerhed for mig hos dig! Hvem anden giver mig Håndslag?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Thi du lukked deres Hjerte for Indsigt, derfor vil du ikke ophøje dem;

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

den, der forråder Venner til Plyndring, hans Sønners Øjne hentæres.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Til Mundheld har du gjort mig for Folk, jeg er blevet et Jærtegn for dem;

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

mit Øje er sløvet af Kvide, som Skygger er mine Lemmer til Hobe;

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

retsindige stivner af Rædsel ved sligt, over vanhellig harmes den skyldfri,

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

men den retfærdige holder sin Vej, en renhåndet vokser i Kraft.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Men I, mød kun alle frem igen, en Vismand fnder jeg ikke iblandt jer!

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Mine Dage stunder mod Døden, brudt er mit Hjertes Ønsker;

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Natten gør jeg til Dag, Lyset for mig er Mørke;

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

vil jeg håbe, får jeg dog Bolig i Døden, jeg reder i Mørket mit Leje,

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Graven kalder jeg Fader, Forrådnelsen Moder og Søster.

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Hvor er da vel mit Håb, og hvo kan øjne min Lykke?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Mon de vil følge mig ned i Dødsriget, skal sammen vi synke i Støvet?