Job 17

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

Még mindig csúfot űznek belőlem! Szemem az ő patvarkodásuk között virraszt.

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

Kezest magadnál rendelj, kérlek, nékem; *különben* ki csap velem kezet?

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

Minthogy az ő szívöket elzártad az értelem elől, azért nem is magasztalhatod fel őket.

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

A ki prédává juttatja barátait, annak fiainak szemei elfogyatkoznak.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

Példabeszéddé tőn engem a népek előtt, és ijesztővé lettem előttök.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

A bosszúság miatt szemem elhomályosodik, és minden tagom olyan, mint az árnyék.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

Elálmélkodnak ezen a becsületesek, és az ártatlan a képmutató ellen támad.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Ám az igaz kitart az ő útján, és a tiszta kezű ember még erősebbé lesz.

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

Nosza hát, térjetek ide mindnyájan; jőjjetek, kérlek, úgy sem találok bölcset köztetek.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Napjaim elmulának, szívemnek kincsei: terveim meghiusulának.

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

Az éjszakát nappallá változtatják, és a világosság csakhamar sötétséggé lesz.

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

Ha reménykedem is, a sír *már* az én házam, a sötétségben vetettem az én ágyamat.

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

A sírnak mondom: Te vagy az én atyám; a férgeknek pedig: Ti vagytok az én anyám és néném.

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

Hol tehát az én reménységem, ki törődik az én reménységemmel?

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

Leszáll az majd a sír üregébe, velem együtt nyugoszik a porban.

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.