Job 3

Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

Want Job antwoordde en zeide:

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

Waarom zijn mij de knieën voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.