Job 17

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
Духът ми съкрушен е, гаснат дните ми, за мене вече гробища остават.
Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
Присмиватели около мен не са ли, не почива ли окото ми на техните обиди?
Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
Определи ми сега поръчител пред Себе Си; кой друг би ми подал ръка?
Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
Защото си скрил сърцето им от разум — затова и няма да ги възвисиш.
Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
Който приятели предава на грабеж, очите на децата му ще чезнат.
Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
Той ме е поставил за поговорка на хората и аз станах за заплюване в лицето.
Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
Окото ми се помрачи от скръб и всичките ми части станаха като сянка.
De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
Правдивите ще се ужасят на това и невинният ще се възмущава против лицемера.
En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
А праведният ще се държи за пътя си и който е с чисти ръце, ще става все по-силен.
Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
Но вие всички, върнете се и елате; и един мъдър няма да намеря между вас.
Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
Дните ми преминаха; пресякоха се намеренията ми, желанията на сърцето ми.
Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
Нощта направиха на ден и светлината близо е при мрака.
Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.
Ако чакам, жилището ми Шеол е, леглото си постлах във мрака.
Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
Към гроба викам: Ти си ми баща! — към червея: Ти — майка ми, сестра ми!
Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
Къде тогава е надеждата ми? Надеждата ми кой ще види?
Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.
Тя ще слезе в самотата на Шеол, когато заедно в пръстта покой намерим.