Job 7

Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?

CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,

Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.

Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.

Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.

Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!

Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.

Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

Kao što se oblak gubi i raspline, tko u Šeol siđe, više ne izlazi.

La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.

No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.

Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?

¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',

Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.

Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.

Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!

Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjame, pues que mis días son vanidad.

Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?

Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?

¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?

Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće."

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.