Job 17

Духът ми съкрушен е, гаснат дните ми, за мене вече гробища остават.

Minun henkeni on heikko, minun päiväni ovat lyhetyt, ja hauta on käsissä.

Присмиватели около мен не са ли, не почива ли окото ми на техните обиди?

En minä ketäkään pettänyt, ja kuitenkin minun silmäni täytyy olla murheessa.

Определи ми сега поръчител пред Себе Си; кой друг би ми подал ръка?

Nyt siis taivuta sinus, ja ole itse minun takaukseni! kukas muu olis, joka minua takais?

Защото си скрил сърцето им от разум — затова и няма да ги възвисиш.

Ymmärryksen olet sinä heidän sydämistänsä kätkenyt, sentähden et sinä korota heitä.

Който приятели предава на грабеж, очите на децата му ще чезнат.

Hän kerskaa ystävillensä saaliistansa, mutta hänen lastensa silmät pitää vaipuman.

Той ме е поставил за поговорка на хората и аз станах за заплюване в лицето.

Hän on minun pannut sananlaskuksi kansain sekaan, ja ääniksi heidän keskellensä.

Окото ми се помрачи от скръб и всичките ми части станаха като сянка.

Minun silmäni ovat pimenneet minun suruni tähden, ja kaikki minun jäseneni ovat niinkuin varjo.

Правдивите ще се ужасят на това и невинният ще се възмущава против лицемера.

Tästä hurskaat hämmästyvät, ja viattomat asettavat heitänsä ulkokullatuita vastaan.

А праведният ще се държи за пътя си и който е с чисти ръце, ще става все по-силен.

Hurskas pysyy tielIänsä: ja jolla on puhtaat kädet, se pysyy vahvana.

Но вие всички, върнете се и елате; и един мъдър няма да намеря между вас.

Kääntäkäät siis teitänne kaikki ja tulkaat nyt: en minä kuitenkaan löydä yhtään taitavaa teidän seassanne.

Дните ми преминаха; пресякоха се намеренията ми, желанията на сърцето ми.

Minun päiväni ovat kuluneet: minun aivoitukseni ovat hajoitetut, jotka minun sydämessäni olivat,

Нощта направиха на ден и светлината близо е при мрака.

Ja ovat yöstä päivän, ja valkeuden pimeydestä tehneet.

Ако чакам, жилището ми Шеол е, леглото си постлах във мрака.

Ja ehkä minä kauvan odottaisin, niin on kuitenkin hauta minun huoneeni, ja minä olen vuoteeni pimeydessä tehnyt.

Към гроба викам: Ти си ми баща! — към червея: Ти — майка ми, сестра ми!

Mätänemisen minä kutsuin isäkseni, ja madot äidikseni ja sisarekseni.

Къде тогава е надеждата ми? Надеждата ми кой ще види?

Kussa on nyt minun odottamiseni? ja kuka ottaa minun toivostani vaarin?

Тя ще слезе в самотата на Шеол, когато заедно в пръстта покой намерим.

Hautaan se menee, ja makaa minun kanssani mullassa.