Job 16

Тогава Йов отговори и каза:

Sitte vastasi Job ja sanoi:

Много такива съм слушал; окаяни утешители сте всички вие!

Minä olen usein senkaltaista kuullut: te olette kaikki häijyt lohduttajat.

Имат ли край вятърничавите думи? Или какво те подбужда да отговаряш?

Koska siis nämät tyhjät puheet loppuvat? eli mikä sinun niin rohkaisee puhumaan?

Аз също можех да говоря като вас, да бе душата ви на мястото на моята душа. Можех думи против вас да трупам и глава да клатя срещу вас.

Minä taitaisin myös puhua niinkuin tekin. Minä soisin teidän sielunne olevan minun sieluni siassa, niin minä löytäisin myös sanoja teitä vastaan, ja taitaisin vääntää päätäni teitä vastaan.

Аз бих ви укрепил с устата си и утехата на устните ми би донесла облекчение.

Minä tahtoisin vahvistaa teitä suullani, ja lohduttaa huulillani.

Ако говоря, болката ми не олеква, ако мълча, какво ме облекчава?

Mutta ehkä minä puhuisin, niin ei kuitenkaan minun vaivani lakkaa: jos minä vaikenen, niin ei se kuitenkaan mene minusta pois.

Но Той сега ме изтощи. Ти цялото ми домочадие опустоши.

Mutta nyt hän saattaa minulle vaivaisuuden: sinä hävität koko minun seurani.

Сграбчил си ме и това е за свидетелство; мършавостта ми се изправя против мен и свидетелства в лицето ми.

Sinä olet tehnyt minun ryppyiseksi, että olis todistus minua vastaan: minun laihuuteni nousee minua vastaan, ja sanoo minua vastaan.

Гневът Му ме разкъсва и преследва, със зъби скърца против мен, като противник остри против мен очите си.

Hänen vihansa repäisee minun, ja joka minua vihaa, kiristelee hampaitansa minun päälleni; ja minun viholliseni silmät kiiluvat minun päälleni.

Отварят против мен устата си, по бузата ме удрят със презрение и против мен събират се.

He ammottivat suunsa minua vastaan, ja ovat minua häpiällisesti poskelle piesseet: he ovat sammuttaneet vihansa minun päälleni.

Бог ме предава на неправедния, в ръцете на безбожните ме хвърля.

Jumala on minun hyljännyt väärille, ja antanut minun tulla jumalattomain käsiin.

Бях в покой — Той ме разтърси, за врата ме хвана и разби ме, за Свой прицел ме постави.

Minä olin rauhassa, vaan hän on minun murentanut, hän on tarttunut minun kaulaani, ja särkenyt minun, ja pannut minun hänellensä maaliksi.

Стрелците Му ме обикалят — пронизва без пощада бъбреците ми, излива жлъчката ми на земята.

Hänen ampujansa ovat piirittäneet minun: hän on reväissyt minun munaskuuni, eikä säästänyt: hän on vuodattanut minun sappeni maan päälle:

Разцепва ме със пролом върху пролом, връх мен се спуска като великан.

Hän on haavoittanut minun yhdellä haavalla toisen perään: Hän karkasi minun päälleni niinkuin joku väkevä.

Върху кожата си вретище уших и рога си в пръстта окалях.

Minä ompelin säkin minun nahkani päälle, ja laskin sarveni multaan.

Лицето ми от плач подпухна и смъртна сянка е върху клепачите ми,

Minun kasvoni ovat soaistut itkusta, ja silmälautani päällä on kuoleman varjo.

макар в ръцете ми насилие да няма и да е чиста моята молитва.

Ehkei kuitenkaan minun kädessäni ole vääryys, ja minun rukoukseni on puhdas.

О, земьо, не покривай ти кръвта ми и нека няма място за вика ми!

Maa, älä peitä minun vertani, ja älkään olko minun huudolleni siaa.

Ето, и сега свидетелят ми е в небето и този, що свидетелства за мен — във висините.

Ja katso, minun todistajani on taivaassa, ja joka minun tuntee, on korkeudessa.

Приятелите ми ми се присмиват. Окото ми рони сълзи към Бога,

Minun ystäväni ovat minun pilkkaajani; mutta minun silmäni vuodattavat kyyneliä Jumalan tykö,

за да защити правото на човек пред Бога и на човешки син — пред ближния му.

Joka ihmisen puolesta vastaa Jumalan tykönä, niinkuin ihmisen lapsi lähimmäisensä puolesta.

Защото преброените години отминават и аз ще отида на път, от който няма да се върна.

Mutta määrätyt vuodet ovat tulleet, ja minä menen sitä tietä pois, jota en minä jälleen palaja.