Job 7

Животът на човека на земята не е ли воюване, и дните му не са ли като дните на наемник?

انسان در روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می‌کشد، دوران حیاتش همراه با سختی و مشکلات است.

Както слуга, който жадува за сянката, и както наемник, който очаква заплатата си,

مثل غلامی که در آرزوی یافتن سایه‌ای است و مانند مزدوری که منتظر مزد خود می‌باشد.

така и на мен се паднаха месеци на суета и ми се определиха нощи на страдание.

ماههای عمر من در بیهودگی می‌گذرند. شبهای طولانی و خسته کننده‌ای، نصیب من شده است.

Когато си лягам, казвам: Кога ще стана и нощта ще отмине? И ми омръзна да се обръщам до зори.

وقتی دراز می‌کشم تا بخوابم می‌گویم که چه وقت صبح می‌شود. شب طولانی است و من تا صبح از این پهلو به آن پهلو می‌غلطم.

Плътта ми е покрита с червеи и буци пръст, кожата ми се пука и гноясва.

تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم تَرَک خورده و چِرک گرفته است.

Дните ми са по-бързи от совалка на тъкач и чезнат без надежда.

روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرند و در ناامیدی به پایان می‌رسند.

Помни, че животът ми е дъх! Окото ми няма вече да види добро.

فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیست و چشم من، روز خوبی را نخواهد دید

Окото на онзи, който ме гледа, няма да ме види вече; очите ти са върху мен, а мен ме няма.

و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.

Както облакът се разсейва и изчезва, така и слизащият в Шеол няма да се изкачи обратно.

مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.

Няма вече да се върне у дома си и мястото му няма вече да го познае.

به خانه‌های خود باز نمی‌گردند و آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.

Затова и аз няма да въздържа устата си; ще говоря в притеснението на духа си, ще се оплаквам в горестта на душата си.

از همین سبب است که نمی‌توانم خاموش بمانم و می‌خواهم درد و رنج خود را بیان کنم.

Море ли съм аз, или морско чудовище, че поставяш над мен стража?

مگر من هیولای دریایی هستم که مرا تحت نظر قرار داد‌ه‌ای؟

Когато кажа: Леглото ми ще ме утеши, постелката ми ще облекчи оплакването ми. —

من دراز می‌کشم تا دَمی استراحت کنم و مصیبتهای خود را از یاد ببرم،

тогава ме плашиш със сънища и с видения ме ужасяваш,

آنگاه تو مرا با خوابها می‌ترسانی و با کابوس‌ها به وحشت می‌اندازی.

така че душата ми предпочита удушване и смърт, вместо тези мои кости.

بنابراین من چارهٔ دیگری ندارم، جز اینکه خفه شوم و بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.

Дотегна ми; не искам да живея вечно. Остави ме, защото дните ми са суета.

از زندگی بیزارم و دیگر نمی‌خواهم زندگی کنم، پس مرا به حال خود بگذار، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.

Какво е човек, че го възвеличаваш и насочваш сърцето си към него,

انسان چه اهمیّتی دارد که به او این‌قدر توجّه نشان می‌دهی؟

и го посещаваш всяка заран, и го изпитваш всеки миг?

هر روز از او بازجویی می‌‌کنی و هر لحظه او را می‌آزمایی.

Докога няма да отместиш погледа Си от мен и няма да ме оставиш, колкото да преглътна слюнката си?

آیا نمی‌خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهان خود را فرو برم؟

Ако съм съгрешил, какво съм ти направил, Наблюдателю на хората? Защо си ме поставил за Свой прицел, така че станах бреме за самия себе си?

اگر من گناهی بکنم، چه ضرری به تو می‌رسد، ای ناظر کارهای بشر؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من باری بر دوش تو شده‌ام؟

И защо не прощаваш престъплението ми и не отнемаш беззаконието ми? Защото сега ще легна в пръстта и ще ме потърсиш, но няма да ме има.

چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.