Job 17

Духът ми съкрушен е, гаснат дните ми, за мене вече гробища остават.
Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
Присмиватели около мен не са ли, не почива ли окото ми на техните обиди?
Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
Определи ми сега поръчител пред Себе Си; кой друг би ми подал ръка?
Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
Защото си скрил сърцето им от разум — затова и няма да ги възвисиш.
Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
Който приятели предава на грабеж, очите на децата му ще чезнат.
Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
Той ме е поставил за поговорка на хората и аз станах за заплюване в лицето.
Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
Окото ми се помрачи от скръб и всичките ми части станаха като сянка.
Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
Правдивите ще се ужасят на това и невинният ще се възмущава против лицемера.
De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
А праведният ще се държи за пътя си и който е с чисти ръце, ще става все по-силен.
En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
Но вие всички, върнете се и елате; и един мъдър няма да намеря между вас.
Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
Дните ми преминаха; пресякоха се намеренията ми, желанията на сърцето ми.
Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
Нощта направиха на ден и светлината близо е при мрака.
Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
Ако чакам, жилището ми Шеол е, леглото си постлах във мрака.
Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.
Към гроба викам: Ти си ми баща! — към червея: Ти — майка ми, сестра ми!
Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
Къде тогава е надеждата ми? Надеждата ми кой ще види?
Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
Тя ще слезе в самотата на Шеол, когато заедно в пръстта покой намерим.
Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.