Job 4

respondens autem Eliphaz Themanites dixit

Τοτε Ελιφας ο Θαιμανιτης απεκριθη και ειπεν

si coeperimus loqui tibi forsitan moleste accipias sed conceptum sermonem tenere quis possit

Εαν επιχειρισθωμεν να λαλησωμεν προς σε, θελεις δυσαρεστηθη; αλλα τις δυναται να κρατηθη απο του να ομιληση;

ecce docuisti multos et manus lassas roborasti

Ιδου, συ ενουθετησας πολλους και χειρας αδυνατους ενισχυσας.

vacillantes confirmaverunt sermones tui et genua trementia confortasti

Οι λογοι σου υπεστηριξαν τους κλονιζομενους, και γονατα καμπτοντα ενεδυναμωσας.

nunc autem venit super te plaga et defecisti tetigit te et conturbatus es

Τωρα δε ηλθεν επι σε τουτο, και βαρυθυμεις σε εγγιζει, και ταραττεσαι.

timor tuus fortitudo tua patientia tua et perfectio viarum tuarum

Ο φοβος σου δεν ειναι το θαρρος σου, και η ευθυτης των οδων σου η ελπις σου;

recordare obsecro te quis umquam innocens perierit aut quando recti deleti sint

Ενθυμηθητι, παρακαλω τις αθωος ων απωλεσθη; και που εξωλοθρευθησαν οι ευθεις;

quin potius vidi eos qui operantur iniquitatem et seminant dolores et metunt eos

Καθως εγω ειδον, οσοι ηροτριασαν ανομιαν και εσπειραν ασεβειαν, θεριζουσιν αυτας

flante Deo perisse et spiritu irae eius esse consumptos

εξολοθρευονται υπο του φυσηματος του Θεου, και απο της πνοης των μυκτηρων αυτου αφανιζονται

rugitus leonis et vox leaenae et dentes catulorum leonum contriti sunt

ο βρυγμος του λεοντος και η φωνη του αγριου λεοντος και το γαυριαμα των σκυμνων, εσβεσθησαν

tigris periit eo quod non haberet praedam et catuli leonis dissipati sunt

ο λεων απολλυται δι ελλειψιν θηραματος, και οι σκυμνοι της λεαινας διασκορπιζονται.

porro ad me dictum est verbum absconditum et quasi furtive suscepit auris mea venas susurri eius

Και λογος ηλθεν επ εμε κρυφιως, και το ωτιον μου ελαβε τι παρ αυτου.

in horrore visionis nocturnae quando solet sopor occupare homines

Εν μεσω των στοχασμων δια τα οραματα της νυκτος, οτε βαθυς υπνος πιπτει επι τους ανθρωπους,

pavor tenuit me et tremor et omnia ossa mea perterrita sunt

Φρικη συνελαβε με και τρομος, και μεγαλως τα οστα μου συνεσεισε.

et cum spiritus me praesente transiret inhorruerunt pili carnis meae

Και πνευμα διηλθεν απ εμπροσθεν μου, αι τριχες του σωματος μου ανεσηκωθησαν

stetit quidam cuius non agnoscebam vultum imago coram oculis meis et vocem quasi aurae lenis audivi

εσταθη, αλλ εγω δεν διεκρινα την μορφην αυτου σχημα εφανη εμπροσθεν των οφθαλμων μου ηκουσα λεπτον φυσημα και φωνην λεγουσαν,

numquid homo Dei conparatione iustificabitur aut factore suo purior erit vir

Ο ανθρωπος θελει εισθαι δικαιοτερος του Θεου; θελει εισθαι ο ανθρωπος καθαρωτερος του Ποιητου αυτου;

ecce qui serviunt ei non sunt stabiles et in angelis suis repperit pravitatem

Ιδου, αυτος δεν εμπιστευεται εις τους δουλους αυτου, και εν τοις αγγελοις αυτου βλεπει ελαττωμα

quanto magis hii qui habitant domos luteas qui terrenum habent fundamentum consumentur velut a tinea

ποσω μαλλον εις τους κατοικουντας οικιας πηλινας, αιτινες εχουσι το θεμελιον αυτων εν τω χωματι και αφανιζονται εμπροσθεν του σαρακιου;

de mane usque ad vesperum succidentur et quia nullus intellegit in aeternum peribunt

Απο πρωι εως εσπερας φθειρονται χωρις να νοηση τις, αφανιζονται δια παντος.

qui autem reliqui fuerint auferentur ex eis morientur et non in sapientia

Το μεγαλειον αυτων το εν αυτοις δεν παρερχεται; Αποθνησκουσιν, αλλ ουχι εν σοφια.