Job 4

respondens autem Eliphaz Themanites dixit

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

si coeperimus loqui tibi forsitan moleste accipias sed conceptum sermonem tenere quis possit

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

ecce docuisti multos et manus lassas roborasti

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

vacillantes confirmaverunt sermones tui et genua trementia confortasti

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

nunc autem venit super te plaga et defecisti tetigit te et conturbatus es

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

timor tuus fortitudo tua patientia tua et perfectio viarum tuarum

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

recordare obsecro te quis umquam innocens perierit aut quando recti deleti sint

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

quin potius vidi eos qui operantur iniquitatem et seminant dolores et metunt eos

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

flante Deo perisse et spiritu irae eius esse consumptos

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

rugitus leonis et vox leaenae et dentes catulorum leonum contriti sunt

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

tigris periit eo quod non haberet praedam et catuli leonis dissipati sunt

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

porro ad me dictum est verbum absconditum et quasi furtive suscepit auris mea venas susurri eius

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

in horrore visionis nocturnae quando solet sopor occupare homines

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

pavor tenuit me et tremor et omnia ossa mea perterrita sunt

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

et cum spiritus me praesente transiret inhorruerunt pili carnis meae

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

stetit quidam cuius non agnoscebam vultum imago coram oculis meis et vocem quasi aurae lenis audivi

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

numquid homo Dei conparatione iustificabitur aut factore suo purior erit vir

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

ecce qui serviunt ei non sunt stabiles et in angelis suis repperit pravitatem

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

quanto magis hii qui habitant domos luteas qui terrenum habent fundamentum consumentur velut a tinea

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

de mane usque ad vesperum succidentur et quia nullus intellegit in aeternum peribunt

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

qui autem reliqui fuerint auferentur ex eis morientur et non in sapientia

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’