Job 17

Мій дух заламавсь, мої дні погасають, зостались мені самі гроби!...

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

Дійсно, насмішки зо мною, й моє око в розгірченні їхнім ночує...

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

Поклади, дай заставу за мене Ти Сам, хто ж то той, що умову зо мною заб'є по руках?

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

Бо від розуміння закрив Ти їх серце тому не звеличуєш їх.

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

Він призначує ближніх на поділ, а очі синів його темніють,

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

Він поставив мене за прислів'я в народів, і став я таким, на якого плюють...

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

З безталання потемніло око моє, а всі члени мої як та тінь...

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

Праведники остовпіють на це, і невинний встає на безбожного.

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

І праведний буде держатись дороги своєї, а хто чисторукий побільшиться в силі.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

Але всі ви повернетеся, і приходьте, та я не знаходжу між вами розумного...

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

Мої дні проминули, порвалися думи мої, мого серця маєток,

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

вони мені ніч обертають на день, наближують світло при темряві!

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

Якщо сподіваюсь, то тільки шеолу, як дому свого, в темноті постелю своє ложе...

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

До гробу я кличу: О батьку ти мій! До черви: Моя мамо та сестро моя!...

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

Де ж тоді та надія моя? А надія моя, хто побачить її?

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

До шеолових засувів зійде вона, коли зійдемо разом до пороху...

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.