Job 17

Мій дух заламавсь, мої дні погасають, зостались мені самі гроби!...

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Дійсно, насмішки зо мною, й моє око в розгірченні їхнім ночує...

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Поклади, дай заставу за мене Ти Сам, хто ж то той, що умову зо мною заб'є по руках?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Бо від розуміння закрив Ти їх серце тому не звеличуєш їх.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Він призначує ближніх на поділ, а очі синів його темніють,

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Він поставив мене за прислів'я в народів, і став я таким, на якого плюють...

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

З безталання потемніло око моє, а всі члени мої як та тінь...

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Праведники остовпіють на це, і невинний встає на безбожного.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

І праведний буде держатись дороги своєї, а хто чисторукий побільшиться в силі.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Але всі ви повернетеся, і приходьте, та я не знаходжу між вами розумного...

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Мої дні проминули, порвалися думи мої, мого серця маєток,

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

вони мені ніч обертають на день, наближують світло при темряві!

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Якщо сподіваюсь, то тільки шеолу, як дому свого, в темноті постелю своє ложе...

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

До гробу я кличу: О батьку ти мій! До черви: Моя мамо та сестро моя!...

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

Де ж тоді та надія моя? А надія моя, хто побачить її?

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

До шеолових засувів зійде вона, коли зійдемо разом до пороху...

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.