Job 17

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”