Job 17

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

MI ALIENTO está corrompido, acórtanse mis días, Y me está aparejado el sepulcro.

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

No hay conmigo sino escarnecedores, En cuya acrimonia se detienen mis ojos.

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

Pon ahora, dame fianza para litigar contigo: ¿Quién tocará ahora mi mano?

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

Porque á éstos has tú escondido su corazón de inteligencia: Por tanto, no los ensalzarás.

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

El que denuncia lisonjas á sus prójimos, Los ojos de sus hijos desfallezcan.

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

Él me ha puesto por parábola de pueblos, Y delante de ellos he sido como tamboril.

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, Y mis pensamientos todos son como sombra.

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

Los rectos se maravillarán de esto, Y el inocente se levantará contra el hipócrita.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

No obstante, proseguirá el justo su camino, Y el limpio de manos aumentará la fuerza.

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

Mas volved todos vosotros, y venid ahora, Que no hallaré entre vosotros sabio.

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

Pasáronse mis días, fueron arrancados mis pensamientos, Los designios de mi corazón.

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

Pusieron la noche por día, Y la luz se acorta delante de las tinieblas.

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

Si yo espero, el sepulcro es mi casa: Haré mi cama en las tinieblas.

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

Á la huesa tengo dicho: Mi padre eres tú; Á los gusanos: Mi madre y mi hermana.

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza ¿quién la verá?

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.

Á los rincones de la huesa descenderán, Y juntamente descansarán en el polvo.