Job 17

 Min livskraft är förstörd, mina dagar slockna ut,  bland gravar får jag min lott.

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

 Ja, i sanning är jag omgiven av gäckeri,  och avoghet får mitt öga ständigt skåda hos dessa!

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

 Så ställ nu säkerhet och borgen för mig hos dig själv;  vilken annan vill giva mig sitt handslag?

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

 Dessas hjärtan har du ju tillslutit för förstånd,  därför skall du icke låta dem triumfera.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

 Den som förråder sina vänner till plundring,  på hans barn skola ögonen försmäkta.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

 Jag är satt till ett ordspråk bland folken;  en man som man spottar i ansiktet är jag.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

 Därför är mitt öga skumt av grämelse,  och mina lemmar äro såsom en skugga allasammans.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

 De redliga häpna över sådant,  och den oskyldige uppröres av harm mot den gudlöse.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

 Men den rättfärdige håller fast vid sin väg,  och den som har rena händer bemannar sig dess mer.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

 Ja, gärna mån I alla ansätta mig på nytt,  jag lär ändå bland eder ej finna någon vis.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

 Mina dagar äro förlidna, sönderslitna äro mina planer,  vad som var mitt hjärtas begär.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

 Men natten vill man göra till dag,  ljuset skulle vara nära, nu då mörker bryter in.

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

 Nej, huru jag än bidar, bliver dödsriket min boning,  i mörkret skall jag bädda mitt läger;

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

 till graven måste jag säga: »Du är min fader»,  till förruttnelsens maskar: »Min moder», »Min syster».

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

 Vad bliver då av mitt hopp,  ja, mitt hopp, vem får skåda det?

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

 Till dödsrikets bommar far det ned,  då jag nu själv går till vila i stoftet.

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.