Job 4

Y RESPONDIÓ Eliphaz el Temanita, y dijo:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Si probáremos á hablarte, serte ha molesto; Mas ¿quién podrá detener las palabras?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

He aquí, tú enseñabas á muchos, Y las manos flacas corroborabas;

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Al que vacilaba, enderezaban tus palabras, Y esforzabas las rodillas que decaían.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Mas ahora que el mal sobre ti ha venido, te es duro; Y cuando ha llegado hasta ti, te turbas.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

¿Es éste tu temor, tu confianza, Tu esperanza, y la perfección de tus caminos?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Recapacita ahora, ¿quién que fuera inocente se perdiera? Y ¿en dónde los rectos fueron cortados?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Como yo he visto, los que aran iniquidad Y siembran injuria, la siegan.

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Perecen por el aliento de Dios, Y por el espíritu de su furor son consumidos.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

El bramido del león, y la voz del león, Y los dientes de los leoncillos son quebrantados.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

El león viejo perece por falta de presa, Y los hijos del león son esparcidos.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

El negocio también me era á mí oculto; Mas mi oído ha percibido algo de ello.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

En imaginaciones de visiones nocturnas, Cuando el sueño cae sobre los hombres,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

Sobrevínome un espanto y un temblor, Que estremeció todos mis huesos:

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Y un espíritu pasó por delante de mí, Que hizo se erizara el pelo de mi carne.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Paróse un fantasma delante de mis ojos, Cuyo rostro yo no conocí, Y quedo, oí que decía:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

¿Si será el hombre más justo que Dios? ¿Si será el varón más limpio que el que lo hizo?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

He aquí que en sus siervos no confía, Y notó necedad en sus ángeles

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

¡Cuánto más en los que habitan en casas de lodo, Cuyo fundamento está en el polvo, Y que serán quebrantados de la polilla!

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

De la mañana á la tarde son quebrantados, Y se pierden para siempre, sin haber quien lo considere.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

¿Su hermosura, no se pierde con ellos mismos? Mueren, y sin sabiduría.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’