Job 17

MI ALIENTO está corrompido, acórtanse mis días, Y me está aparejado el sepulcro.

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

No hay conmigo sino escarnecedores, En cuya acrimonia se detienen mis ojos.

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

Pon ahora, dame fianza para litigar contigo: ¿Quién tocará ahora mi mano?

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

Porque á éstos has tú escondido su corazón de inteligencia: Por tanto, no los ensalzarás.

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

El que denuncia lisonjas á sus prójimos, Los ojos de sus hijos desfallezcan.

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

Él me ha puesto por parábola de pueblos, Y delante de ellos he sido como tamboril.

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, Y mis pensamientos todos son como sombra.

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

Los rectos se maravillarán de esto, Y el inocente se levantará contra el hipócrita.

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

No obstante, proseguirá el justo su camino, Y el limpio de manos aumentará la fuerza.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

Mas volved todos vosotros, y venid ahora, Que no hallaré entre vosotros sabio.

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

Pasáronse mis días, fueron arrancados mis pensamientos, Los designios de mi corazón.

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

Pusieron la noche por día, Y la luz se acorta delante de las tinieblas.

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

Si yo espero, el sepulcro es mi casa: Haré mi cama en las tinieblas.

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

Á la huesa tengo dicho: Mi padre eres tú; Á los gusanos: Mi madre y mi hermana.

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza ¿quién la verá?

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

Á los rincones de la huesa descenderán, Y juntamente descansarán en el polvo.

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.