Job 6

Iov a luat cuvîntul şi a zis:

Ijob respondis kaj diris:

,,Oh! de ar fi cu putinţă să mi se cîntărească durerea, şi să mi se pună toate nenorocirile în cumpănă,

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

ar fi mai grele decît nisipul mării: de aceea îmi merg cuvintele pînă la nebunie!

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Căci săgeţile Celui Atotputernic m'au străpuns, sufletul meu le suge otrava, şi groază Domnului bagă fiori în mine!

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Sbiară măgarul sălbatec cînd are verdeaţă? Mugeşte boul cînd are de mîncare?

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Poţi mînca ce -i fără gust şi fără sare? Are vreun gust albuşul unui ou?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Orice lucru de care aş vrea să nu m'ating, acela -i hrana mea, fie cît de greţoasă ea!

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

O, de mi s'ar asculta dorinţa, şi de mi-ar împlini Dumnezeu nădejdea!

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

De ar vrea Dumnezeu să mă zdrobească, întindă-Şi mîna şi să mă prăpădească!

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Îmi va rămînea măcar această mîngîiere, această bucurie în durerile cu cari mă copleşeşte: că niciodată n'am călcat poruncile Celui Sfînt.

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

La ce să mai nădăjduiesc cînd nu mai pot? La ce să mai aştept, cînd sfîrşitul se ştie?

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Tăria mea oare este o tărie de piatră? Trupul meu e de aramă?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Nu sînt eu lipsit de ajutor, şi n'a fugit mîntuirea de mine?

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Cel ce sufere are drept la mila prietenului, chiar dacă părăseşte frica de Cel Atot puternic.

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Fraţii mei s'au arătat înşelători ca un pîrîu, ca albia pîraielor cari trec.

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Un sloi le turbură cursul, zăpada se îngrămădeşte pe ele;

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

vine arşiţa vremii şi seacă, vine căldura soarelui, şi li se usucă albia.

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

Cete de călători se abat din drumul lor, se cufundă în pustie, şi pier.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

Cetele celor din Tema se uită ţintă la ele, călătorii din Seba sînt plini de nădejde cînd le văd.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Dar rămîn înşelaţi în nădejdea lor, rămîn uimiţi cînd ajung la ele.

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Aşa sînteţi şi voi acum pentru mine. Voi îmi vedeţi necazul, şi vă îngroziţi!

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

V'am zis eu oare: ,Daţi-mi ceva, cheltuiţi din averile voastre pentru mine,

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

scăpaţi-mă din mîna vrăjmaşului, răscumpăraţi-mă din mîna celor răi?`

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Învăţaţi-mă, şi voi tăcea; faceţi-mă să înţeleg în ce am păcătuit.

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

O cît de înduplecătoare sînt cuvintele adevărului! Dar ce dovedesc mustrările voastre?

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Vreţi să mă mustraţi pentru tot ce am zis, şi să nu vedeţi decît vînt în cuvintele unui desnădăjduit?

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Voi năpăstuiţi pe orfan, prigoniţi pe prietenul vostru.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

Uitaţi-vă la mine, vă rog! Doar nu voi minţi în faţă!

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Întoarceţi-vă, nu fiţi nedrepţi; întoarceţi-vă, şi mărturisiţi că sînt nevinovat!

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Este vreo nelegiuire pe limba mea, şi nu deosebeşte gura mea ce este rău?

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?