Job 7

Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?

Le sort de l'homme sur la terre est celui d'un soldat, Et ses jours sont ceux d'un mercenaire.

Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:

Comme l'esclave soupire après l'ombre, Comme l'ouvrier attend son salaire,

Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.

Ainsi j'ai pour partage des mois de douleur, J'ai pour mon lot des nuits de souffrance.

Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.

Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? quand finira la nuit? Et je suis rassasié d'agitations jusqu'au point du jour.

Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.

Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.

Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s'évanouissent: plus d'espérance!

Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.

Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.

L'oeil qui me regarde ne me regardera plus; Ton oeil me cherchera, et je ne serai plus.

Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie;

Comme la nuée se dissipe et s'en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas;

Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.

Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu'il habitait ne le connaîtra plus.

Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.

C'est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l'angoisse de mon coeur, Je me plaindrai dans l'amertume de mon âme.

Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?

Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:

Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.

C'est alors que tu m'effraies par des songes, Que tu m'épouvantes par des visions.

A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.

Ah! je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.

Je les méprise!... je ne vivrai pas toujours... Laisse-moi, car ma vie n'est qu'un souffle.

Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?

Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?

Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l'éprouves à tous les instants?

Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?

Quand cesseras-tu d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?

Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?

Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.

Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n'oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.