Job 4

Then Eliphaz the Temanite answered and said,

الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

If we assay to commune with thee, wilt thou be grieved? but who can withhold himself from speaking?

الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Behold, thou hast instructed many, and thou hast strengthened the weak hands.

ببین، تو به افراد بسیاری تعلیم داد‌ه‌ای و به مردمان ضعیف دلگرمی و قوّت قلب بخشیده‌ای.

Thy words have upholden him that was falling, and thou hast strengthened the feeble knees.

با سخنان تشویق کننده، مردم را از لغزش بازداشته‌ای و به زانوان لرزان نیرو داد‌ه‌ای.

But now it is come upon thee, and thou faintest; it toucheth thee, and thou art troubled.

امّا اکنون که خودت دچار مشکلات شده‌ای، پریشان گشته‌ای.

Is not this thy fear, thy confidence, thy hope, and the uprightness of thy ways?

تو شخصی پرهیزکار بودی و زندگی بی‌عیبی داشتی، پس در این حال هم باید امید و اعتمادت را از دست ندهی.

Remember, I pray thee, who ever perished, being innocent? or where were the righteous cut off?

فکر کن، آیا هرگز دیده‌ای که شخص بی‌گناهی هلاک شود و یا مرد درستکاری از بین برود؟

Even as I have seen, they that plow iniquity, and sow wickedness, reap the same.

درحالی‌که من دیده‌ام، کسانی‌که شرارت و ظلم را می‌کارند، شرارت و ظلم را درو می‌کنند.

By the blast of God they perish, and by the breath of his nostrils are they consumed.

توفان غضب خدا آنها را از بین می‌برد و با آتش خشم خود آنها را می‌سوزاند.

The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, and the teeth of the young lions, are broken.

مردم شریر مانند شیرِ درّنده می‌غرّند، امّا خدا آنها را خاموش می‌سازد و دندانهایشان را می‌شکند.

The old lion perisheth for lack of prey, and the stout lion's whelps are scattered abroad.

مانند شیر نر از بی‌غذایی و گرسنگی ضعیف می‌شوند و می‌میرند و فرزندانشان نیز پراکنده می‌شوند.

Now a thing was secretly brought to me, and mine ear received a little thereof.

وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

In thoughts from the visions of the night, when deep sleep falleth on men,

وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

Fear came upon me, and trembling, which made all my bones to shake.

وحشت مرا فراگرفت، تنم به لرزه آمد.

Then a spirit passed before my face; the hair of my flesh stood up:

شبحی از برابر من گذشت و از ترس، موی بر بدنم راست شد.

It stood still, but I could not discern the form thereof: an image was before mine eyes, there was silence, and I heard a voice, saying,

می‌دانستم که شبح در آنجا حضور دارد، امّا نمی‌توانستم آن را ببینم. در آن سکوت شب، این صدا به گوشم رسید:

Shall mortal man be more just than God? shall a man be more pure than his maker?

«آیا انسان فانی می‌تواند در نظر خدا که خالق اوست، پاک و بی‌عیب باشد؟

Behold, he put no trust in his servants; and his angels he charged with folly:

او حتّی بر خادمان آسمانی خود اعتماد نمی‌کند و فرشتگانش هم در نظر او پاک نیستند،

How much less in them that dwell in houses of clay, whose foundation is in the dust, which are crushed before the moth?

چه رسد به آنهایی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید از بین می‌روند.

They are destroyed from morning to evening: they perish for ever without any regarding it.

ممکن است صبح زنده باشند، ولی بدون هیچ خبری، قبل از غروب می‌میرند.

Doth not their excellency which is in them go away? they die, even without wisdom.

رشتهٔ زندگی‌شان پاره می‌شود و در جهالت و نادانی از بین می‌روند.»