Job 4

Allora Elifaz di Teman rispose disse:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

"Se provassimo a dirti una parola ti darebbe fastidio? Ma chi potrebbe trattener le parole?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Ecco tu n’hai ammaestrati molti, hai fortificato le mani stanche;

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

le tue parole hanno rialzato chi stava cadendo, hai raffermato le ginocchia vacillanti;

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

e ora che il male piomba su te, tu ti lasci abbattere; ora ch’è giunto fino a te, sei tutto smarrito.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

La tua pietà non è forse la tua fiducia, e l’integrità della tua vita la speranza tua?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Ricorda: quale innocente perì mai? e dove furono gli uomini retti mai distrutti?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Io per me ho visto che coloro che arano iniquità e seminano tormenti, ne mietono i frutti.

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Al soffio di Dio essi periscono, dal vento del suo corruccio son consumati.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Spenta è la voce del ruggente, sono spezzati i denti dei leoncelli.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Perisce per mancanza di preda il forte leone, e restan dispersi i piccini della leonessa.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Una parola m’è furtivamente giunta, e il mio orecchio ne ha còlto il lieve sussurro.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Fra i pensieri delle visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

uno spavento mi prese, un tremore che mi fece fremer tutte l’ossa.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Uno spirito mi passò dinanzi, e i peli mi si rizzarono addosso.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Si fermò, ma non riconobbi il suo sembiante; una figura mi stava davanti agli occhi e udii una voce sommessa che diceva:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

"Può il mortale esser giusto dinanzi a Dio? Può l’uomo esser puro dinanzi al suo Fattore?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Ecco, Iddio non si fida de’ suoi propri servi, e trova difetti nei suoi angeli;

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

quanto più in quelli che stanno in case d’argilla, che han per fondamento la polvere e son schiacciati al par delle tignuole!

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

Tra la mattina e la sera sono infranti; periscono per sempre, senza che alcuno se ne accorga.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

La corda della lor tenda, ecco, è strappata, e muoion senza posseder la sapienza".

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’