Job 17

Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.