Job 17

Még mindig csúfot űznek belőlem! Szemem az ő patvarkodásuk között virraszt.

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

Kezest magadnál rendelj, kérlek, nékem; *különben* ki csap velem kezet?

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

Minthogy az ő szívöket elzártad az értelem elől, azért nem is magasztalhatod fel őket.

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

A ki prédává juttatja barátait, annak fiainak szemei elfogyatkoznak.

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

Példabeszéddé tőn engem a népek előtt, és ijesztővé lettem előttök.

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

A bosszúság miatt szemem elhomályosodik, és minden tagom olyan, mint az árnyék.

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

Elálmélkodnak ezen a becsületesek, és az ártatlan a képmutató ellen támad.

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

Ám az igaz kitart az ő útján, és a tiszta kezű ember még erősebbé lesz.

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

Nosza hát, térjetek ide mindnyájan; jőjjetek, kérlek, úgy sem találok bölcset köztetek.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

Napjaim elmulának, szívemnek kincsei: terveim meghiusulának.

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

Az éjszakát nappallá változtatják, és a világosság csakhamar sötétséggé lesz.

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

Ha reménykedem is, a sír *már* az én házam, a sötétségben vetettem az én ágyamat.

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

A sírnak mondom: Te vagy az én atyám; a férgeknek pedig: Ti vagytok az én anyám és néném.

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

Hol tehát az én reménységem, ki törődik az én reménységemmel?

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

Leszáll az majd a sír üregébe, velem együtt nyugoszik a porban.

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.