Job 7

Le sort de l'homme sur la terre est celui d'un soldat, Et ses jours sont ceux d'un mercenaire.

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Comme l'esclave soupire après l'ombre, Comme l'ouvrier attend son salaire,

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Ainsi j'ai pour partage des mois de douleur, J'ai pour mon lot des nuits de souffrance.

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? quand finira la nuit? Et je suis rassasié d'agitations jusqu'au point du jour.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s'évanouissent: plus d'espérance!

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

L'oeil qui me regarde ne me regardera plus; Ton oeil me cherchera, et je ne serai plus.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Comme la nuée se dissipe et s'en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas;

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu'il habitait ne le connaîtra plus.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

C'est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l'angoisse de mon coeur, Je me plaindrai dans l'amertume de mon âme.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

C'est alors que tu m'effraies par des songes, Que tu m'épouvantes par des visions.

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

Ah! je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

Je les méprise!... je ne vivrai pas toujours... Laisse-moi, car ma vie n'est qu'un souffle.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l'éprouves à tous les instants?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

Quand cesseras-tu d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n'oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”