Job 17

Mon souffle se perd, Mes jours s'éteignent, Le sépulcre m'attend.

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Je suis environné de moqueurs, Et mon oeil doit contempler leurs insultes.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Sois auprès de toi-même ma caution; Autrement, qui répondrait pour moi?

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Car tu as fermé leur coeur à l'intelligence; Aussi ne les laisseras-tu pas triompher.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

On invite ses amis au partage du butin, Et l'on a des enfants dont les yeux se consument.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Il m'a rendu la fable des peuples, Et ma personne est un objet de mépris.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Mon oeil est obscurci par la douleur; Tous mes membres sont comme une ombre.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Les hommes droits en sont stupéfaits, Et l'innocent se soulève contre l'impie.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, Celui qui a les mains pures se fortifie de plus en plus.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Mais vous tous, revenez à vos mêmes discours, Et je ne trouverai pas un sage parmi vous.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Quoi! mes jours sont passés, mes projets sont anéantis, Les projets qui remplissaient mon coeur...

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Et ils prétendent que la nuit c'est le jour, Que la lumière est proche quand les ténèbres sont là!

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

C'est le séjour des morts que j'attends pour demeure, C'est dans les ténèbres que je dresserai ma couche;

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Je crie à la fosse: Tu es mon père! Et aux vers: Vous êtes ma mère et ma soeur!

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Mon espérance, où donc est-elle? Mon espérance, qui peut la voir?

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Elle descendra vers les portes du séjour des morts, Quand nous irons ensemble reposer dans la poussière.

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”