Job 6

Niin Job vastasi ja sanoi:

Ijob respondis kaj diris:

Jos minun surkeuteni punnittaisiin, ja minun kärsimiseni yhtä haavaa laskettaisiin vaa´an päälle,

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

Niin se olis raskaampi kuin santa meressä; sentähden ovat minun sanani nielletyt ylös.

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Sillä Kaikkivaltiaan nuolet ovat minussa, joiden myrkky särpää minun henkeni; ja Jumalan kauhistus tarkoittaa minua.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Huutaako metsä-aasi, kuin hänellä ruohoja on? ammuuko härkä, kuin hänellä on ruokaa?

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Syödäänkö mautointa ilman suolaa? eli maistaako valkuainen munan ruskuaisen ympäriltä?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Jota minun sieluni ennen kuoitti, se on nyt minun ruokani minun kipuni tähden.

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Jospa minun rukoukseni tapahtuis, ja Jumala antais minulle, mitä minä toivon!

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

Että Jumala tahtois ja löis minun rikki, ja päästäis kätensä särkemään minua;

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Niin olis minulla vielä sitte lohdutus, ja minä vahvistuisin sairaudessani, ellei hän säästäisi minua: en ole mitään kuitenkaan kieltänyt pyhän puhetta.

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Mikä on minun väkeni, että minä voisin toivoa? ja mikä on minun loppuni, että minun sieluni vois kärsiväinen olla?

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Onko minun väkeni kivinen? eli minun lihani vaskinen?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Ei ole minulla missään apua; ja minun saatuni on pois ajettu minulta.

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Joka ei osoita lähimmäisellensä laupiutta, hän hylkää Kaikkivaltiaan pelvon.

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Minun veljeni ovat rikkoneet minua vastaan, niinkuin oja ja niinkuin väkevä virta ohitse menneet,

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Jotka ovat kauhiat jäästä, ja jotka lumi peittää.

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

Kuin helle heitä ahdistaa, pitää heidän nääntymän, ja kuin palava on, pitää heidän katooman paikastansa.

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

Heidän polkunsa poikkeevat pois; he raukeevat tyhjään ja hukkuvat.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

He katsoivat Temanin tietä, rikkaan Arabian polkuja he toivoivat.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Mutta heidän pitää häpiään tuleman, ratki surutoinna ollessansa; ja heidän pitää häpeemän siihen tultuansa.

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Sillä ette nyt mitään ole; ja että te näette surkeuden, pelkäätte te.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Olenko minä sanonut: Tuokaat minulle! eli antakaat minun edestäni lahjoja teidän tavarastanne?

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Ja pelastakaat minua vihollisten kädestä, ja vapahtakaat minua tyrannein käsistä?

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Opettakaat minua, minä olen ääneti, ja jota en minä tiedä, niin neuvokaat minua.

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Kuinka vahvat ovat oikeuden puheet? kuka teissä on se, joka sitä laittaa taitaa?

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Te ajattelette sanoja, ainoastaan nuhdellaksenne, ja teette sanoillanne epäileväisen mielen.

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Te karkaatte köyhän orvon päälle, ja kaivatte lähimmäisellenne kuoppaa.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

Mutta että te nyt tahdotte, niin katsokaat minun päälleni, jos minä teidän edessänne valhettelen.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Palatkaat nyt, olkoon pois vääryys: Tulkaat jälleen; minun vastaukseni pitää oikia oleman.

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Onko minun kielessäni vääryyttä? eikö minun suulakeni ymmärrä vaivoja?

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?