Psalms 77

با صدای بلند نزد خدا زاری می‌کنم. در پیشگاه خدا فریاد می‌کنم تا او مرا بشنود.

Yüksek sesle Tanrı’ya yakarıyorum, Haykırıyorum beni duysun diye.

به هنگام سختی، به درگاه خداوند دعا می‌کنم و تمام شب دستهای خود را به سوی او بلند می‌کنم، امّا تسلّی نمی‌یابم.

Sıkıntılı günümde Rab’be yönelir, Gece hiç durmadan ellerimi açarım, Gönlüm avunmaz bir türlü.

خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. زمانی که به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

Tanrı’yı anımsayınca inlerim, Düşündükçe içim daralır. Sela

خواب را از من گرفته‌ای، آن‌قدر پریشانم که نمی‌توانم حرف بزنم.

Açık tutuyorsun göz kapaklarımı, Sıkıntıdan konuşamıyorum.

به روزگار گذشته فکر می‌کنم و سالهای پیش را به یاد می‌آورم.

Geçmiş günleri, Yıllar öncesini düşünüyorum.

تمام شب با خود فکر می‌کنم و می‌اندیشم و از خود می‌پرسم:

Gece ilahilerimi anacağım, Kendi kendimle konuşacağım, İnceden inceye soracağım:

«آیا خداوند ما را برای همیشه ترک خواهد کرد؟ آیا هرگز از ما راضی نخواهد شد؟

“Rab sonsuza dek mi bizi reddedecek? Lütfunu bir daha göstermeyecek mi?

آیا دیگر ما را دوست ندارد؟ آیا پیمان او با ما باطل شده است؟

Sevgisi sonsuza dek mi yok oldu? Sözü geçerli değil mi artık?

آیا خدا رحمت خود را فراموش کرده و خشم او، جای شفقت او را گرفته است؟»

Tanrı unuttu mu acımayı? Sevecenliğinin yerini öfke mi aldı?” Sela

پس گفتم: «درد من این است که رفتار خدا با من عوض شده است.»

Sonra kendi kendime, “İşte benim derdim bu!” dedim, “Yüceler Yücesi gücünü göstermiyor artık.”

من کارهای خداوند را به‌خاطر خواهم آورد و معجزات او را که در گذشته نشان داد، به یاد می‌آورم.

RAB’bin işlerini anacağım, Evet, geçmişteki harikalarını anacağım.

دربارهٔ تمام کارهای تو تفکّر خواهم نمود و دربارهٔ کارهای حیرت‌انگیز تو خواهم اندیشید.

Yaptıkları üzerinde derin derin düşüneceğim, Bütün işlerinin üzerinde dikkatle duracağım.

خدایا، همهٔ کارهای تو مقدّسند. خدایی به بزرگی تو وجود ندارد.

Ey Tanrı, yolun kutsaldır! Hangi ilah Tanrı kadar uludur?

تو خدایی هستی که معجزه می‌کنی. تو قدرت خود را به همهٔ اقوام جهان نشان دادی.

Harikalar yaratan Tanrı sensin, Halklar arasında gücünü gösterdin.

تو با قدرت خود، قوم خود، یعنی فرزندان یعقوب و یوسف را آزاد نمودی.

Güçlü bileğinle kendi halkını, Yakup ve Yusuf oğullarını kurtardın. Sela

ای خدا، وقتی آبها تو را دیدند، ترسیدند و اعماق دریا به لرزه درآمد.

Sular seni görünce, ey Tanrı, Sular seni görünce çalkalandı, Enginler titredi.

ابرها باریدند، رعد در آسمان غرید، برق در همه‌جا درخشید.

Bulutlar suyunu boşalttı, Gökler gürledi, Her yanda okların uçuştu.

صدای رعد تو در گِردباد بود و نور برق، جهان را روشن ساخت و زمین را به لرزه درآورد.

Kasırgada gürleyişin duyuldu, Şimşekler dünyayı aydınlattı, Yer titreyip sarsıldı.

از دریا عبور نمودی و از عمق دریا گذشتی ولی اثری از جای پایت دیده نشد.

Kendine denizde, Derin sularda yollar açtın, Ama ayak izlerin belli değildi.

قوم خود را به وسیلهٔ موسی و هارون، مانند یک شبان رهبری نمودی.

Musa ve Harun’un eliyle Halkını bir sürü gibi güttün.