Job 7

انسان در روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می‌کشد، دوران حیاتش همراه با سختی و مشکلات است.

Is there not an appointed time to man upon earth? are not his days also like the days of an hireling?

مثل غلامی که در آرزوی یافتن سایه‌ای است و مانند مزدوری که منتظر مزد خود می‌باشد.

As a servant earnestly desireth the shadow, and as an hireling looketh for the reward of his work:

ماههای عمر من در بیهودگی می‌گذرند. شبهای طولانی و خسته کننده‌ای، نصیب من شده است.

So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me.

وقتی دراز می‌کشم تا بخوابم می‌گویم که چه وقت صبح می‌شود. شب طولانی است و من تا صبح از این پهلو به آن پهلو می‌غلطم.

When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am full of tossings to and fro unto the dawning of the day.

تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم تَرَک خورده و چِرک گرفته است.

My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and become loathsome.

روزهایم تندتر از ماکوی بافندگان می‌گذرند و در ناامیدی به پایان می‌رسند.

My days are swifter than a weaver's shuttle, and are spent without hope.

فراموش نکنید که عمر من لحظه‌ای بیش نیست و چشم من، روز خوبی را نخواهد دید

O remember that my life is wind: mine eye shall no more see good.

و چشمانی که امروز به من می‌نگرند، دیگر به رویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، امّا اثری از من نخواهید یافت.

The eye of him that hath seen me shall see me no more: thine eyes are upon me, and I am not.

مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، کسانی هم که می‌میرند دیگر بر نمی‌خیزند.

As the cloud is consumed and vanisheth away: so he that goeth down to the grave shall come up no more.

به خانه‌های خود باز نمی‌گردند و آشنایانشان برای همیشه آنها را از یاد می‌برند.

He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more.

از همین سبب است که نمی‌توانم خاموش بمانم و می‌خواهم درد و رنج خود را بیان کنم.

Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

مگر من هیولای دریایی هستم که مرا تحت نظر قرار داد‌ه‌ای؟

Am I a sea, or a whale, that thou settest a watch over me?

من دراز می‌کشم تا دَمی استراحت کنم و مصیبتهای خود را از یاد ببرم،

When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint;

آنگاه تو مرا با خوابها می‌ترسانی و با کابوس‌ها به وحشت می‌اندازی.

Then thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions:

بنابراین من چارهٔ دیگری ندارم، جز اینکه خفه شوم و بمیرم و به این زندگی پر از رنج خود خاتمه بدهم.

So that my soul chooseth strangling, and death rather than my life.

از زندگی بیزارم و دیگر نمی‌خواهم زندگی کنم، پس مرا به حال خود بگذار، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.

I loathe it; I would not live alway: let me alone; for my days are vanity.

انسان چه اهمیّتی دارد که به او این‌قدر توجّه نشان می‌دهی؟

What is man, that thou shouldest magnify him? and that thou shouldest set thine heart upon him?

هر روز از او بازجویی می‌‌کنی و هر لحظه او را می‌آزمایی.

And that thou shouldest visit him every morning, and try him every moment?

آیا نمی‌خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهان خود را فرو برم؟

How long wilt thou not depart from me, nor let me alone till I swallow down my spittle?

اگر من گناهی بکنم، چه ضرری به تو می‌رسد، ای ناظر کارهای بشر؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من باری بر دوش تو شده‌ام؟

I have sinned; what shall I do unto thee, O thou preserver of men? why hast thou set me as a mark against thee, so that I am a burden to myself?

چرا گناهان مرا نمی‌بخشی و از خطاهای من چشم نمی‌پوشی؟ زیرا بزودی به زیر خاک می‌روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.

And why dost thou not pardon my transgression, and take away mine iniquity? for now shall I sleep in the dust; and thou shalt seek me in the morning, but I shall not be.