Job 17

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".