Job 17

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Efa ho ritra ny aiko; Efa milopilopy ny androko; Efa miandry ahy ny fasana.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Eny, fanesoana tokoa no manodidina ahy, ary tsy maintsy mijery ny filany ady amiko aho.

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Masina Hianao, aoka ny tenanao ihany no hiantoka ahy aminao; Fa iza moa no hety hiantoka ahy?

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Fa ny fon'ireto dia voahidinao tsy hidiran'ny fahalalana; koa izany no tsy hanandratanao azy.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Izay manolotra ny sakaizany ho babo, dia ho pahina kosa ny mason'ny zanany.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Ary efa nanao ahy ho ambentinteny amin'ny firenena Izy, ka rorany mandrakariva ny tavako.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Efa pahina ny masoko noho ny alahelo; Ary efa toy ny aloka ny momba ny tenako rehetra.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Ankona noho izany ny olona mahitsy, ary ny tsy manan-tsiny mihendratra mahita ny mpihatsaravela-tsihy.40

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Fa ny marina mifikitra tsara amin'ny halehany, ary izay madio tanana no hitombo hery.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Avia avokoa indray ary ianareo rehetra tsy mahita izay olon-kendry eo aminareo aho.

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Mihelina ny androko, voaongotra ny fikasako. Dia izay hevitra fikirin'ny foko indrindra;

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Ny alina ataon'ireny ho antoandro, ary ny mazava ho efa akaiky, nefa tamy ihany ny maizina.

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Raha mbola misy antenaiko, dia ny fiainan-tsi-hita fonenako ihany; Ao amin'ny maizina no hamelarako ny fandriako.

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Ny fasana no nantsoiko hoe: Raiko ianao; Ary ny kankana: Reniko sy anabaviko ianao.

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Fa aiza ary ny fanantenako? Ary iza no mahita azy?

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.

Midina any amin'ny vavahadin'ny fiainan-tsi-hita izany, raha mba hahita fitsaharana ao amin'ny vovoka aho.