Job 4

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Ja Eliphas Temanilainen vastasi ja sanoi,

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Jos joku sinun kanssas rupeis puhumaan: mitämaks et sinä sitä kärsi; mutta kuka taitaa vaiti olla?

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Katso, sinä olet monta neuvonut, ja vahvistanut väsyneitä käsiä.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Sinun puhees on ojentanut langenneita, ja vapisevaisia polvia vahvistanut.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Mutta että se nyt tulee sinun päälles, niin sinä väsyit, ja että se lankesi sinun päälles, niin sinä peljästyit.

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Tämäkö on sinun (Jumalan) pelkos, sinun uskallukses, sinun toivos ja sinun vakuutes?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Muistele nyt, kussa joku viatoin on hukkunut? eli kussa hurskaat ovat joskus hävinneet?

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Niinkuin minä kyllä nähnyt olen, ne jotka kyntävät vääryyden, ja onnettomuuden kylvävät, sitä he myös niittävät.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

He ovat Jumalan puhalluksen kautta kadonneet, ja hänen vihansa hengeltä hukatut.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Jalopeuran kiljumus, ja julma jalopeuran ääni, ja nuorten jalopeurain hampaat ovat lovistetut.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Vanha jalopeura hukkuu, ettei hänellä ole saalista; ja jalopeuran pojat hajoitetaan.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Ja minun tyköni on tullut salainen sana; ja minun korvani on saanut vähäisen siitä.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Kuin minä ajattelin yönäkyjä, kuin uni lankee ihmisten päälle,

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Niin pelko ja vavistus tuli minun päälleni, ja kaikki minun luuni peljätettiin;

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Ja henki meni minun sivuitseni; kaikki minun karvani nousivat ruumiissani.

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Silloin seisoi kuva minun silmäini edessä, jonka kasvoja en minä tuntenut; ja minä kuulin hiljaisen hyminän äänen:

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Kuinka on ihminen hurskaampi kuin JumaIa? eli joku mies puhtaampi kuin se, joka hänen tehnyt on?

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Katso, palveliainsa seassa ei löydä hän uskollisuutta ja enkeleissänsä löytää hän tyhmyyden:

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Kuinka enemmin niissä jotka asuvat savihuoneissa, niissä jotka ovat perustetut maan päälle, jotka toukkain tavalla murentuvat?

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Se pysyy aamusta ehtoosen asti, niin he muserretaan; ja ennenkuin he sen havaitsevat, he ijankaikkisesti hukkuvat.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Eikö heidän jälkeenjääneensä pois oteta? he kuolevat, vaan ei viisaudessa.