Psalms 55

(Til sangmesteren. Med strengespil. En maskil af David.) Lyt, o Gud, til min Bøn, skjul dig ej for min tryglen,

Ey Tanrı, kulak ver duama, Sırt çevirme yalvarışıma!

lå mig Øre og svar mig, jeg vånder mig i Klage,

Dikkatini çevir, yanıt ver bana. Düşüncelerim beni rahatsız ediyor, şaşkınım

jeg stønner ved Fjendernes Råb og de gudløses Skrig; thi Ulykke vælter de over mig, forfølger mig grumt;

Düşman sesinden, kötünün baskısından; Çünkü sıkıntıya sokuyorlar beni, Öfkeyle üstüme üstüme geliyorlar.

Hjertet er angst i mit Bryst, Dødens Rædsler er faldet over mig.

Yüreğim sızlıyor içimde, Ölüm dehşeti çöktü üzerime.

Frygt og Angst falder på mig, Gru er over mig.

Korku ve titreme sardı beni, Ürperti kapladı içimi.

Jeg siger: Ak, havde jeg Vinger som Duen, da fløj jeg i Ly,

“Keşke güvercin gibi kanatlarım olsaydı!” Dedim kendi kendime, “Uçar, rahatlardım.

ja, langt bort vilde jeg fly og blive i Ørkenen. - Sela.

Uzaklara kaçar, Çöllerde konaklardım. Sela

Da søgte jeg skyndsomt Tilflugt for rivende Storm og Uvejr.

Sert rüzgara, kasırgaya karşı Hemen bir barınak bulurdum.”

Herre, forvir og split deres Tungemål! Thi Vold og Ufred ser jeg i Byen;

Şaşkına çevir kötüleri, ya Rab, karıştır dillerini, Çünkü kentte şiddet ve çatışma görüyorum.

de går Rundgang Dag og Nat på dens Mure;

Gece gündüz kent surları üzerinde dolaşırlar, Haksızlık, fesat dolu kentin içi.

Ulykke, Kvide og Vanheld råder derinde, Voldsfærd og Svig viger aldrig bort fra dens Torve.

Yıkıcılık kentin göbeğinde, Zorbalık, hile eksilmez meydanından.

Det var ikke en Fjende, som hånede mig - det kunde bæres; min uven ydmygede mig ej - ham kunde jeg undgå;

Beni aşağılayan bir düşman olsaydı, Katlanabilirdim; Bana küstahlık eden bir hasım olsaydı, Gizlenebilirdim.

men du, en Mand af min Stand, en Ven og fortrolig,

Ama sensin, bana denk, Yoldaşım, yakın arkadaşım.

og det skønt vi delte Samværets Sødme, vandrede endrægtelig i Guds Hus.

Birlikte tatlı tatlı yarenlik eder, Toplulukla Tanrı’nın evine giderdik.

Over dem komme Død, lad dem levende synke i Dødsriget! Thi der er Ondskab i deres Bolig, i deres Indre!

Ölüm yakalasın düşmanlarımı ansızın, Diri diri ölüler diyarına insinler; Çünkü içleri ve evleri kötülük dolu.

Jeg, jeg råber til Gud, og HERREN vil frelse mig.

Bense Tanrı’ya seslenirim, RAB kurtarır beni.

Jeg klager og stønner ved Kvæld, ved Gry og ved Middag; min Røst vil han høre

Sabah, öğlen, akşam kederimden feryat ederim, O işitir sesimi.

og udfri min Sjæl i Fred, så de ikke kan komme mig nær; thi mange er de imod mig.

Bana karşı girişilen savaştan Esenlikle kurtarır canımı, Sayısı çok da olsa karşıtlarımın.

Gud, som troner fra Fortids Dage, vil høre og ydmyge dem. - Sela. Thi der er ingen Forandring hos dem, og de frygter ikke for Gud.

Öncesizlikten bu yana tahtında oturan Tanrı, Duyacak ve ezecek onları. Sela Çünkü hiç değişmiyor Ve Tanrı’dan korkmuyorlar.

På Venner lagde han Hånd og brød sin Pagt.

Yoldaşım dostlarına saldırarak Yaptığı antlaşmayı bozdu.

Glattere end Smør er hans Mund, men Hjertet vil Krig, blødere end Olie hans Ord, skønt dragne Sværd.

Ağzından bal damlar, Ama yüreğinde savaş var. Sözleri yağdan yumuşak, Ama yalın birer kılıçtır.

Kast din Byrde på HERREN, så sørger han for dig, den retfærdige lader han ikke i Evighed rokkes.

[] Yükünü RAB’be bırak, O sana destek olur. Asla izin vermez Doğru insanın sarsılmasına.

Og du, o Gud, nedstyrt dem i Gravens Dyb! Ej skal blodstænkte, svigefulde Mænd nå Hælvten af deres Dage. Men jeg, jeg stoler på dig!

Ama sen, ey Tanrı, ölüm çukuruna atacaksın kötüleri, Günlerinin yarısını görmeyecek katillerle hainler; Bense sana güveniyorum.