Job 17

Dýchání mé ruší se, dnové moji hynou, hrobu blízký jsem.

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Jistě posměvači jsou u mne, a pro jejich mne kormoucení nepřichází ani sen na oči mé.

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Postav mi, prosím, rukojmě za sebe; kdo jest ten, nechť mi na to ruky podá.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Nebo srdce jejich přikryl jsi, aby nerozuměli, a protož jich nepovýšíš.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Kdož pochlebuje bližním, oči synů jeho zhynou.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Jistě vystavil mne za přísloví lidem, a za divadlo všechněm,

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Tak že pro žalost pošly oči mé, a oudové moji všickni stínu jsou podobni.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Užasnouť se nad tím upřímí, a však nevinný proti pokrytci vždy se zsilovati bude.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Přídržeti se bude, pravím, spravedlivý cesty své, a ten, jenž jest čistých rukou, posilní se více.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Tolikéž i vy všickni obraťte se, a poďte, prosím; neboť nenacházím mezi vámi moudrého.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Dnové moji pomíjejí, myšlení má mizejí, přemyšlování, pravím, srdce mého.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Noc mi obracejí v den, a světla denního ukracují pro přítomnost temností.

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Abych pak čeho i očekával, hrob bude dům můj, ve tmě usteli ložce své.

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Jámu nazovu otcem svým, matkou pak a sestrou svou červy.

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

Kdež jest tedy očekávání mé? A kdo to, čím bych se troštoval, spatří?

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Do skrýší hrobu sstoupí, poněvadž jest všechněm v prachu země odpočívati.

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.