Job 16

A odpovídaje Job, řekl:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Slyšel jsem již podobných věcí mnoho; všickni vy nepříjemní jste těšitelé.

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Bude-liž kdy konec slovům povětrným? Aneb co tě popouzí, že tak mluvíš?

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Zdaliž bych já tak mluviti mohl, jako vy, kdybyste byli na místě mém? Shromažďoval-li bych proti vám slova, aneb potřásal na vás hlavou svou?

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

Nýbrž posiloval bych vás ústy svými, a otvírání rtů mých krotilo by bolest.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

Buď že mluvím, neumenšuje se bolesti mé, buď že tak nechám, neodchází ode mne.

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Ale ustavičně zemdlívá mne; nebo jsi mne, ó Bože, zbavil všeho shromáždění mého.

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

A vrásky jsi mi zdělal; což mám za svědka, ano patrná na mně hubenost má na tváři mé to osvědčuje.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Prchlivost jeho zachvátila mne, a vzal mne v nenávist, škřipě na mne zuby svými; jako nepřítel můj zaostřil oči své na mne.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

Rozedřeli na mne ústa svá, potupně mne poličkujíce, proti mně se shromáždivše.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

Vydal mne Bůh silný nešlechetníku, a v ruce bezbožných uvedl mne.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Pokoje jsem užíval, však potřel mne, a uchopiv mne za šíji mou, roztříštil mne, a vystavil mne sobě za cíl.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Obklíčili mne střelci jeho, rozťal ledví má beze vší lítosti, a vylil na zem žluč mou.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Ranil mne ranou na ránu, outok učinil na mne jako silný.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

Žíni jsem ušil na zjízvenou kůži svou, a zohavil jsem v prachu sílu svou.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

Tvář má oduřavěla od pláče, a na víčkách mých stín smrti jest.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

Ne pro nějaké bezpraví v rukou mých; nebo i modlitba má čistá jest.

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

Ó země, nepřikrývej krve mé, a nechť nemá místa volání mé.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

Aj, nyní jestiť i v nebesích svědek můj, svědek můj, pravím, jest na výsostech.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Ó mudráci moji, přátelé moji, k Bohuť slzí oko mé.

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

Ó by lze bylo muži v hádku s ním se vydati, jako synu člověka s přítelem svým.

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

Nebo léta mně odečtená přicházejí, a cestou, kterouž se zase nenavrátím, již se beru.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.